NR 180 – PAŹDZIERNIK 2017

Na to, co Bóg mi dzisiaj objawił,
niejeden ksiądz się oburzy:
zbawione będą wszystkie zwierzęta
a ludzie – tylko niektórzy
Michał Zabłocki

RAJ DLA ZWIERZĄT

Kiedy nadchodzi bolesny moment pożegnania ukochanego zwierzęcia, chcemy wierzyć, że ma ono duszę. Wprawdzie odchodzi za Tęczowy Most, ale mamy nadzieję na spotkanie nim po naszej śmierci. Utwierdza nas w tym przekonaniu krótki opis z Księgi Izajasza, co stanie się ze zwierzętami po sądzie ostatecznym:
Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą leżały. Lew też jak wół będzie jadał słomę.
Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Jahwe, na kształt wód, które przepełniają morze.
Wydaje się, że z Biblii bije raczej pewność, iż całe Boże stworzenie, a więc zarówno człowiek, jak i zwierzęta, stanowią jedno. Co za tym idzie, całe Boże stworzenie ma duszę. Potwierdzenie tej tezy znajdujemy także w innych miejscach Pisma Świętego, w Psalmach, Księdze Rodzaju we fragmencie proroctw Ozeasza, według którego Bóg zawrze przymierze z wszelkim zwierzem polnym i ptactwem powietrznym, i ze zwierzętami pełzającymi po ziemi.
Ksiądz Wacław Oszajca napisał także: Chrystus ofiarowuje siebie nie tylko ludziom, ale całemu stworzeniu. Dzięki czemu nie tylko człowiek, ale całe stworzenie dostępuje przebóstwienia.

Skoro Bóg kocha to, co stworzył, można mieć nadzieję, że ta relacja miłości zaowocuje darem nieśmiertelności również dla zwierząt. Podobnie wydana w ubiegłym roku książka Petera Wohllebena pt. „Duchowe życie zwierząt” utwierdza czytelnika w przekonaniu, że zwierzęta mają duszę.